شناخت مختصرى از زندگانى امام حسن(ع)
فریادرس محرومان
در آیین اسلام، ثروتمندان، مسئولیت سنگینى در برابر مستمندان و تهیدستان اجتماع به
عهده دارند و به حکم پیوندهاى عمیق معنوى و رشته هاى برادرى دینى که در میان
مسلمانان بر قرار است، باید همواره در تأمین نیازمندیهاى محرومان اجتماع
کوشا باشند. پیامبر اسلام (ص) و پیشوایان دینى ما، نه تنها سفارشهاى مؤکدى
در این زمینه نموده اند، بلکه هر کدام در عصر خود، نمونه برجسته اى از انساندوستى
و ضعیف نوازى به شمار می رفتند.پیشواى دوم، نه تنها از نظر علم، تقوى، زهد و
عبادت، مقامى برگزیده و ممتاز داشت،بلکه از لحاظ بذل و بخشش و دستگیرى
از بیچارگان و درماندگان نیز در عصر خود زبانزد خاص و عام بود. وجود گرامى
آن حضرت آرام بخش دلهاى دردمند، پناهگاه مستمندان و تهیدستان، و نقطه امید
درماندگان بود. هیچ فقیرى از در خانه آن حضرت دست خالى برنمى گشت.
هیچ آزرده دلى شرح پریشانى خود را نزد آن بزرگوار بازگو نمی کرد، جز آنکه
مرهمى بر دل آزرده او نهاده می شد. گاه پیش از آنکه مستمندى اظهار احتیاج کند و
عرق شرم بریزد، احتیاج او را برطرف می ساخت و اجازه نمی داد رنج و مذلت
سؤال را بر خود هموار سازد!«سیوطى» در تاریخ خود می نویسد:
«حسن بن على» داراى امتیازات اخلاقى و فضائل انسانى فراوان بود،
او شخصیتى بزرگوار، بردبار، باوقار، متین، سخى و بخشنده، و مورد ستایش مردم بود.(2)
نکته آموزنده
امام مجتبى (ع) گاهى مبالغ توجهى پول را، یکجا به مستمندان می بخشید، به طورى
که مایه شگفت واقع می شد. نکته یک چنین بخشش چشمگیر این است که
حضرت مجتبى (ع) با این کار براى همیشه شخص فقیر را بى نیاز
می ساخت و او می توانست با این مبلغ، تمام احتیاجات خود را برطرف نموده و
زندگى آبرومندانه اى تشکیل بدهد و احیاناً سرمایه اى براى خود تهیه نماید.
امام روا نمی دید مبلغ ناچیزى که خرج یک روز فقیر را بسختى تأمین
می کند، به وى داده شود و در نتیجه او ناگزیر گردد براى تامین روزى بخور و نمیرى،
هر روز دست احتیاج به سوى این و آن دراز کند.